Waarom durf je niet naar school te gaan?

Waarom ben je gestopt met je hoogbegaafde kind te steunen in school?

Als ouder zie je dat je hoogbegaafde kind zich verveelt, dat het apathisch wordt en dat het aan het onderpresteren gaat. En op een bepaald moment besluit je om iets te ondernemen. Je dacht eraan om een gesprek te hebben met de leraar, om naar de zorgcoördinator te gaan of misschien zelfs naar de schoolraad te gaan om je bezorgdheid te uiten. Maar dan… gebeurt er niets, het ideale moment lijkt voorbij te zijn.

Iets hield je tegen. Welke gedachten en overtuigingen stonden in de weg om de daad bij het woord te voegen? Een aantal redenen waarom ouders aarzelen om naar school te stappen voor hun hoogbegaafde kinderen zijn dikwijls de volgende:

“Ze zullen me niet geloven.”

Je kan het gevoel hebben dat je niet genoeg geloofwaardig genoeg bent omdat je niet in het onderwijs staat. Je gaat ervan uit dat de leerkracht, zorgcoördinator en CLB-medewerker de experts zijn en daarom vind je het moeilijk om een gesprek op te bouwen. Geloof echter niet dat het noodzakelijk is om leraar te zijn om de expertise te hebben wat je kind betreft. Jij kent jouw kind het langst, dag in dag uit en deze informatie, jouw zicht op jouw kind is van onschatbare waarde en voegt effectief iets toe aan het gesprek!

“Ik weet niet genoeg.”

Onzekerheid, gebrek aan informatie en twijfel kan je het gevoel geven dat je zwakker staat in het gesprek. Verzamel daarom zoveel mogelijk informatie over jouw kind, zowel van de leraar, andere specialisten of van wie ook jouw kind kent. Lees en leer over hoogbegaafde kinderen en onderwijs aan deze kinderen. Weet wat de geldende regels zijn en wat kan en niet kan volgens de wetgeving. Blijf continu op de hoogte zodat je je bevoegd voelt, deskundig blijft en onjuistheden kan tegengaan.

“Ik haat conflicten.”

Misschien is het moeilijk voor je om geconfronteerd te worden met een zekere autoriteit. Wellicht haat je conflicten en vind je het vervelend als iemand je niet graag heeft. Door het gesprek aan te gaan met de leerkracht van je kind, met de zorgcoördinator of directeur van de school, is er inderdaad een grotere mogelijkheid op het ontstaan van conflicten. Je wilt niet worden gezien als die opdringerige, betweterige, veeleisende ouders die denken dat de wereld om hun kind draait. Maar hou er gewoon rekening mee dat jij vecht voor een basisrecht: een passend onderwijs dat voldoet aan de behoeften van jouw kind. Jij hebt om deze strijd niet gevraagd. Het is het gebrek aan passende acties op de school die jou hierin betrokken heeft en dan doe je wat elke ouder zou doen: ervoor zorgen dat je kind zich opnieuw goed voelt en gelukkig is.

“Ik wil niet dat mijn kind slachtoffer wordt van mijn vraag om een gesprek.”

Geldig punt. Soms gebeurt het inderdaad dat de leerkracht, klasgenoten of zelfs andere ouders zich bedreigd voelen. Soms word je kind zelfs duidelijk gepest, maar meestal gebeurt het op een subtielere manier. De leerkracht heeft misschien ‘geen tijd om de instructie te differentiëren’, of biedt ‘extra blaadjes aan in plaats van interessant verrijkingsmateriaal’ of verwacht van je kind dat het ‘sociaal en emotioneel op een hoger niveau zou moeten functioneren’. En misschien zullen andere ouders je kind niet meer vragen op een verjaardagsfeestje of maken andere leerlingen kleinerende opmerkingen. En dan is het begrijpelijk dat je je zorgen maakt. Maar toch, als je niets doet, verandert er ook niets.

“Misschien gaat het probleem vanzelf weg.”

Soms lijkt het makkelijker om te hopen dat het probleem vanzelf zal verdwijnen. Of om aan te nemen dat het volgend jaar wel zal beter gaan met een nieuwe leraar. Of misschien denk je dat het kind uit zijn ongelukkig-zijn of verveling zal groeien. Soms wou je dat ze ‘normaal’ waren en dat ze gewoon zoals andere kinderen waren. Je wilt geen precedenten scheppen op school, je wilt geen scène maken op school. Het is toch maar een luxeprobleem, je kind is toch slim; de problemen zullen zichzelf wel oplossen. Wel, soms is dit waar. Maar andere keren zullen de verveling, het onderpresteren, het zich eenzaam voelen, het apathisch worden en een slechte leerhouding alleen maar toenemen. Hoe eerder deze problemen worden aangepakt, hoe groter de kans dat je kind zich opnieuw goed zal voelen op school en thuis.

Dus, hoe begin je hieraan?

1. Begin met de leraar. Zoek uit hoe de leerkracht kijkt ten opzichte van jouw kind. Verzamel informatie van de psycholoog als je kind getest is of van andere specialisten. Als testen een meerwaarde kan betekenen, dring dan aan op het testen van je kind.

2. Blijf op de hoogte. Leer zo veel mogelijk van sites zoals Hoogbegaafd Vlaanderen, Bekina en uiteraard Hoogbloeier. Ga naar voordrachten over hoogbegaafdheid zodat je weet wat het inhoudt.

3. Zoek naar extra kanalen. Als het gesprek met de leerkracht stokt, kan het nodig zijn om iemand als de zorgcoördinator, directie of CLB-medewerker als ondersteuning te hebben. Soms is zelfs een ontmoeting met het schoolbestuur nodig om het begin van een verandering te maken op schoolniveau.

4. Ga met andere ouders van hoogbegaafde kinderen praten. Dit kan via een vereniging als Bekina, dat je kan versterken doordat je tal van ideeën en ervaringen kan uitwisselen. Vraag je leerkracht mee naar een lezing van Bekina of een thema-avond van Hoogbloeier.

5. Weeg op het beleid. Misschien kan je het nog verder zien en kan je niet alleen pleiten voor jouw kind, maar voor alle hoogbegaafde kinderen. Dit kan gaan van simpelweg iemand tegenspreken in een gewoon gesprek als je een misvatting over hoogbegaafdheid hoort of kan verder gaan zoals misschien een helpende hand in een vereniging als Bekina te worden. Misschien zelfs kan je ooit wegen op het onderwijsbeleid van ons land.

Veel artikels in kranten, tijdschriften en blogs gaan over de problemen die hoogbegaafde kinderen in hun leven tegenkomen. Maar deze verhalen vertellen net wat veel ouders van hoogbegaafde kinderen al lang weten en waar ze dagelijks mee geconfronteerd worden. Wie weet er immers meer over de hindernissen die deze kinderen moeten overwinnen dan de ouders die hen opvoeden? Wie anders dan deze ouders zijn de beste advocaten van deze kinderen? Ontdek wat jou tegenhoudt, waar jouw twijfel ligt en bepaal hoe je je kind en andere kinderen beter kan helpen.

Dus… wat houdt je nog tegen?